Είμαι της γενιάς του 60 !!!

Την παρακάτω αφήγηση την έστειλε ένας φίλος της σελίδας o Αλέξανδρος  
αξίζει να την διαβάσετε 

''Είμαι της γενιάς του 60.

 Είμαι από μικρό χωριό , το ρεύμα μπήκε το 1972 , μέχρι τότε είχαμε λάμπες πετρελαίου Το νερό στα σπίτια μας μπήκε το 1983 και μέχρι τότε το κουβαλάγαμε από τη βρύση του χωριού .
Μαγειρεύανε στο τζάκι με ξύλα και το πετρογκάζ ήταν μεγάλη πολυτέλεια. Για να πλυθούμε ζεστέναμε μία κατσαρόλα νερό και αφού την αραιώναμε σε ένα κουβά , λουζόμαστε και μία κατσαρόλα ακόμη για να κάνουμε μπάνιο. Σαμπουάν δεν...

υπήρχαν και πλενόμαστε μόνο με πράσινο σαπούνι. Τον χειμώνα η μητέρα μας , μας έλουζε και μας έκανε μπάνιο σε μια σκαφίδα μπροστά στο τζάκι.

Τουαλέτες δεν υπήρχαν , πηγαίναμε στα πουρνάρια ,και το 1970 η δικτατορία μας υποχρέωσε να φτιάξουμε τουαλέτες (WC) δίνοντας και δάνειο 1500 δραχμές , φυσικά ένα μικρό δωματιάκι έξω από το σπίτι, μόνο με WC και στην καλύτερη περίπτωση να υπάρχει και χώρος για να πλένουν οι γυναίκες στη σκαφίδα όταν βρέχει και για ξέβγαλμα πήγαιναν στη βρύση του χωριού και με βόθρο ~3 με 4 κυβικά ,σκαμμένο με το τσαπί .
Η οικογένειά μου και μία ακόμη είχε ένα ραδιόφωνο με μια τεράστια μπαταρία BEREC και εξωτερική κεραία δεμένη στα δέντρα .
Υπήρχε και ένα καφενείο – μπακάλικο στο χωριό.
Μέχρι την 3η δημοτικού όταν πηγαίναμε σχολείο ,είχε σισίτιο το πρωϊ (γάλα σε σκόνη ή τσάϊ του βουνού) και το μεσημέρι από ψάρια κατεψυγμένα , μπουλουγούρι και όσπρια . Δίναμε από 10 δραχμές το μήνα σε μια γυναίκα του χωριού που έκανε τη μαγείρισσα και την τραπεζοκόμο.
Επίσης μέχρι την 3η Δημοτικού κάθε χρόνο άνοιξη ή φθινόπωρο απόγευμα, ερχόταν ένα τζιπ με 2 Αγγλους οδοντογιατρούς , μια μεταφράστρια και τον οδηγό του οχήματος , μας κοίταγαν τα δόντια , μας έδιναν οδοντόπαστες και οδοντόβουρτες και πλαστικά ποτήρια και μας εκπαίδευαν να πλένουμε τα δόντια μας. Το βράδυ μαζευόταν όλο το χωριό και έκαναν προβολή ταινίας (με ρεύμα από το τζιπ) που σαν πρωταγωνιστές είχε δύο παιδιά που έπλεναν τα δόντια τους και είχαν γερά δόντια, τα συλαμβάνανε κακοποιοί , τα έδεναν αλλά αυτά επειδή είχαν γερά δόντια ή έλυναν τα σχοινιά ή τα έκοβαν με τα δόντια τους και ελευθερονοντουσαν .
Ασφαλτος (της κακιάς ώρας , μουλαρόδρομος με μονή διαχωριστική ) έγινε το 1990. Τώρα έχουν κτισθεί αρκετά νέα σπίτια από ξένους και τα παλιά έχουν ανακαινισθεί και έχουν τις ανέσεις ενός σύγχρονου σπιτιού στο μέτρο του δυνατού, είναι 5 λεπτά περίπου από τη θάλασσα , έχει υψόμετρο περίπου 300 μέτρα και είναι ωραίο το μέρος , έχει και ρυμοτομία με δρόμους 5 μέτρα και πλατεία.

.Είμαστε 10 με 12 παιδιά συνήθως (όταν πήγαινα στην 5η και 6η Δημοτικού ήμασταν 11) στο δημοτικό και είχαμε ένα δάσκαλο. 

Το απόγευμα όταν ήταν καλός ο καιρός , πηγαίναμε περίπατο λίγο έξω από το χωριό και κάναμε μάθημα στην εξοχή. 

Το καλό ήταν ότι το παιδί της 1ης τάξης άκουγε και τα μαθήματα μέχρι και την 6η τάξη και μάθαινε. Την 5η και 6η Δημοτικού , την τελείωσα στο διπλανό χωριό ,περπατώντας σε χωματόδρομο και μονοπάτια , με όλες τις καιρικές συνθήκες, 5 χιλιόμετρα να...

πάμε και 5 να γυρίσουμε .

Εκεί είχε 1 δάσκαλο /2 τάξεις με 40 παιδιά περίπου κάθε τάξη. Στο χωριό εκείνο υπήρχε ένας καλός μαθητής με τον οποίο συναγωνιζόμασταν .

Το 10άριστα δεν μας έφτανε και το είχαμε φτάσει 10 με 5 τόνους και την προπαίδεια δεν την σταματήσαμε στο 10 αλλά την είχαμε φτάσει στο 15 (κομπιουτεράκια δεν υπήρχαν τότε)

Τον χειμώνα ο δρόμος ήταν βατός μόνο από τρακτέρ . Κάποιος που είχε τρακτέρ , είχε βρει μια καρότσα σαν αυτή που έχουν τα σταγιερ στο στρατό , και μετέφερε την ηλικιωμένη γιατρίνα που ήταν στο χωριό που τελείωσα το Δημοτικό , στο χωριό μου και στα άλλα 3 χωριά που ήταν πιο πάνω από το δικό μου .

Την άνοιξη (Μάϊο) η νομαρχία έφτιαχνε τον δρόμο και το πρωί πηγαίναμε με τα πόδια στο σχολείο και το μεσημέρι γυρίζαμε και τα 11 παιδιά (9 αγόρια και 2 κορίτσια), μια φορά , στριμογμένα σε ένα ΤΑΧΙ. Η δικτατορία επειδή μας έκλεισε το σχολείο , έδινε 10 δραχμές ημερησίως, για κάθε παιδί στην οικογένειά του , για τις μέρες που πηγαίναμε σχολείο . Από τα 11 παιδιά , τα δύο κατορθώσαμε χωρίς φροντιστήρια , να γίνουμε επιστήμονες .

Ποδήλατα δεν είχαμε , στο διάλλειμα κλωτσάγαμε μια μπάλα , ο χρόνος για παιγνίδι ήταν περιορισμένος ακόμη και το καλοκαίρι , γιατί έπρεπε να βοηθήσουμε τους γονείς μας στις δουλειές και να διαβάσουμε και να γράψουμε(με τη λάμπα πετρελαίου) και μάλιστα κάναμε και απόγευμα σχολείο όταν πήγαινα σχολείο στο χωριό και όταν πήγαμε στο διπλανό χωριό , έκαναν αίτηση οι γονείς μας στην επιθεώρηση και σχολάγαμε περίπου στις 3 το μεσημέρι.

Όταν πήγαινα στην 5η και 6η Δημοτικού , ο χρόνος ήταν ακόμη περιορισμένος . Θέλαμε μια ώρα ποδαρόδρομο να πάμε και μία να γυρίσουμε στο σχολείο.
.

Βεβαίως τα ιώδια και τα τσιρότα δεν έλειπαν και από μας .

Αγαπημένο παιγνίδι ήταν το στεφάνι από βαρέλι που το κυλάγαμε τρέχοντας , με ένα ειδικά διαμορφωμένο χοντρό σύρμα . Παιγνίδια δεν είχαμε και το Πάσχα ή στα παζάρια οι γονείς μας έπαιρναν κάτι πιστολάκια που έπαιρναν κάτι χάρτινες ταινίες , που έσκαγαν .

Είχαμε φάει το ξύλο της χρονιάς μας και από τους δασκάλους και από τους γονείς μας (Αυτά που λέει η επιστήμη για το μεγάλωμα και τον σωφρονισμό των παιδιών , ήταν άγνωστα)!!! 

Τελείωσα το Γυμνάσιο και το Λύκειο σε μια κωμόπολη ~10 χιλιόμετρα , μένοντας σε νοικιασμένο δωμάτιο. 

Μέχρι την 4η Γυμνασίου (μετά έγινε Λύκειο) απαγορεύοταν να κυκλοφορήσεις μετά τις 8 τον βράδυ μόνος , χωρίς συνοδεία μεγάλου. Αν σε έπιαναν οι καθηγητές , την άλλη ημέρα είχες αποβολή. Επίσης αν σε έπιαναν να καπνίζεις είχες αποβολή. 

Ετυχε το σπίτι που έμενα εγώ και η οικογένειά μου , καθώς και άλλα παιδιά σε διπλανά σπίτια ,να είναι κοντά σε σπίτια που έμεναν και δύο καθηγήτριες. Η μία από αυτές έκανε έλεγχο στα σπίτι 2 παιδιών που έμεναν με τη γιαγιά τους , το έπιασε να καπνίζουν , έψαξε κάτω από τα στρώματα και βρήκε περιοδικά -τσόντες , τους έκανε αυστηρές παρατηρήσεις , αλλά ευτυχώς δεν πήγε το θέμα στο σχολείο για να πάρουν αποβολή. 

Στην 4η Γυμνασίου έγινε μεταπολίτευση και δεν απαγορευόταν πλέον να κυκλοφορήσεις μετά τις 8 το βράδυ. Τα κορίτσια φορούσαν μπλε ποδιές και άσπρη κορδέλα στα μαλιά . Εμας τα αγόρια μας κυνηγούσαν συνέχεια για τα μαλλιά μας (μας έστελναν για κούρεμα) και για τα γένια. Από αντίδραση όταν τελείωσα το λύκειο άφησα μούσι , το οποίο το έκοψα μετά από 6 μήνες. 

Οι τηλεοράσεις στα σπίτια ήταν ελάχιστες και εάν πήγαινες σε καφενείο να δεις κανένα αγώνα και σε έπιαναν , είχες αποβολή την άλλη μέρα.
Σε ηλικία 14 χρονών που πήγαινα γυμνάσιο , δούλεψα το καλοκαίρι σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε κουβαρίστρες διαφόρων μεγεθών (μέχρι 2,4 μέτρα ύψος) που τυλίγουν τα διάφορα καλώδια της ΔΕΗ , παίρνοντας 120 δραχμές μεροκάματο και όταν πήγαινα στο λύκειο σε ηλικία 17 χρονών παίρνοντας 200 δραχμές μεροκάματο. Βαριά δουλειά , φορτία .
Περάσαμε δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια , σαν φοιτητής εγώ δούλευα συγχρόνως ένα διάστημα , υπηρέτησα σε μονάδα προκαλύψεως στον Εβρο , στα τεθωρακισμένα) 

Μάθαμε όμως όλα τα παιδιά της γενιάς μου , να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής . Για τα παιδιά των πόλεων που θα το διαβάσουν , θα τους φανούν απίστευτα όσα γράφω αλλά είναι όμως πραγματικότητα. 

Τα σημερινά παιδιά και ιδίως των πόλεων , να εκτιμήσουν αυτά που έχουν.

alexadros

Αλέξανδρε πρέπει να έχουμε μια δεκαετία  διάφορα άλλα θυμήθηκα πολλά απο τα δικά μου να είσαι καλά Γκρινιαρόγατος
οι φωτογραφίες δεν έχουν σχέση με την παραπάνω αφήγηση είναι τις εποχής