Γιατί απέλυσα τη γραμματέα μου..

Πριν από δύο εβδομάδες ήταν τα 45ά γενέθλιά μου και δεν αισθανόμουν ιδιαίτερα καλά γι' αυτό. Κατέβηκα να πάρω πρωινό περιμένοντας να μου φτιάξει το κέφι η γυναίκα μου με τις ευχές της και ίσως με ένα δώρο...

Όχι μόνο δεν μου ευχήθηκε, δεν είπε ούτε «καλημέρα». Ούτε τα παιδιά μου με παρηγόρησαν, δεν το θυμήθηκαν επίσης.


Όταν έφτασα στο γραφείο, ήμουν τελείως πεσμένος και απογοητευμένος. Καθώς έμπαινα, η γραμματέας μου η Τζάνετ μου είπε:
- «Καλημέρα, κύριε διευθυντά, ευτυχισμένα γενέθλια».

Αισθάνθηκα καλύτερα, κάποιος τουλάχιστον με θυμήθηκε. Το μεσημέρι η Τζάνετ χτύπησε την πόρτα και είπε:
- «Έχει υπέροχο καιρό. Μιας που είναι τα γενέθλιά σας, τι λέτε να πάμε για γεύμα οι δυο μας;»

- «Αυτό είναι η καλύτερη ιδέα που άκουσα σήμερα. Πάμε!».


Πήγαμε για φαγητό. Δεν πήγαμε εκεί που τρώγαμε συνήθως, αλλά σε ένα απομονωμένο μέρος, εκτός κέντρου. Ήπιαμε λίγο κρασί και απολαύσαμε φοβερά το γεύμα μας.

Κατά την επιστροφή μου είπε:
- «Μια τόσο όμορφη μέρα δεν χρειάζεται να επιστρέψουμε στο γραφείο. Έτσι;».
- «Υποθέτω πως όχι» απάντησα και εγώ.
- «Πάμε στο διαμέρισμά μου» πρότεινε εκείνη.

Φθάνοντας στο διαμέρισμα, μου είπε:
- «Κύριε διευθυντά, αν δεν σας πειράζει, θα πάω στο υπνοδωμάτιο να βάλω κάτι πιο "άνετο"».
- «Βεβαίως» απάντησα ενθουσιασμένος.


Πήγε στο δωμάτιο και μετά από κάνα πεντάλεπτο, βγήκε κρατώντας μια τούρτα γενεθλίων , ακολουθούμενη από τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου και ντουζίνες ολόκληρες από οικογενειακούς φίλους.

Όλοι τραγουδούσαν το τραγουδάκι των γενεθλίων και... εγώ καθόμουν εκεί, στον καναπέ... θεόγυμνος...

http://toumbalights.blogspot.com/