Όταν η Ελλάδα διέγραψε το γερμανικό χρέος

 

Χώρες που σήμερα υποφέρουν όπως η Ελλάδα και η Ισπανία έτειναν χέρι βοήθειας διαγράφοντας σημαντικό μέρος του γερμανικού χρέους μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους βοηθώντας στο "οικονομικό θαύμα" της Γερμανίας, αναφέρει σε άρθρο του ο Guardian.

Πριν από 60 χρόνια το... μισό από το χρέος της Γερμανίας διαγράφηκε με τη Συμφωνία του Λονδίνου ώστε η χώρα να μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο τρόπος με τον οποίο έγινε αυτό θεωρείται ζωτικός για την ανοικοδόμηση της χώρας αλλά και για την ευρωστία της ίδιας της ΕΕ κατά τη μεταπολεμική περίοδο.

Η Γερμανία βγήκε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχοντας στους ώμους ακόμη το χρέος από τον Α' Παγκόσμιο- κυρίως τις πολεμικές αποζημιώσεις που της επιβλήθηκαν με τη συνθήκη των Βερσαλιών το 1919 (πολιτικοί επιστήμονες και οικονομολόγοι θεωρούν ότι οι δυσβάσταχτες επανορθώσεις αποτέλεσαν εφαλτήριο για την επικράτηση του Ναζισμού και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) αλλά και δάνεια που είχε λάβει για την ανοικοδόμηση της χώρας.

Μεταξύ των δανειστών ήταν η Ελλάδα, η Ισπανία, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία.

Το γερμανικό χρέος ήταν πολύ χαμηλότερο του ελληνικού και αντιστοιχούσε σε 40% του ΑΕΠ ωστόσο κρίθηκε ότι ήταν "σοβαρότερο" καθώς η Δύση χρειαζόταν μία Γερμανία "ανάχωμα" στην εξάπλωση του κομμουνισμού στην Ευρώπη.

Οι δανειστές της Γερμανίας συνήλθαν στο Λονδίνο και απέδειξαν ότι κατανοούσαν πώς μπορεί κανείς να βοηθήσει μία οικονομία να σταθεί στα πόδια της καθώς επίσης ότι και το χρέος δεν μπορεί να θεωρηθεί ευθύνη αποκλειστικά του δανειζομένου.

Χώρες όπως η Ελλάδα πρόθυμα δέχτηκαν να συμμετέχουν στην ανακούφιση του γερμανικού λαού - παρά τα ναζιστικά εγκλήματα που υπέστη η χώρα - και στην προσπάθεια για μία Ευρώπη της ανάπτυξης.

Η ακύρωση του μισού γερμανικού χρέους έγινε με ταχείς ρυθμούς και περιλάμβανε τόσο τον ιδιωτικό τομέα όσο και θεσμικούς δανειστές. Σε κανέναν δεν δόθηκε η ευκαιρία να απέχει από τη συμφωνία.

Η πιο ριζοσπαστική πλευρά της συμφωνίας του Λονδίνου ήταν ότι η Γερμανία θα αποπλήρωνε αποκλειστικά με έσοδα από το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου ενώ δεν θα πλήρωνε κονδύλια μεγαλύτερα από το 3% των ετήσιων εσόδων από τις εξαγωγές.

Αυτό ουσιαστικά σήμαινε πως οι δανειστές έπρεπε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα ώστε να εξοφληθούν και ότι η Γερμανία θα πλήρωνε μόνο από τα καθαρά της έσοδα και όχι μέσω νέων δανείων. 

Όλοι οι παραπάνω όροι έρχονται σε φανερή αντίθεση με το πώς η ΕΕ και η Γερμανία αντιμετώπισε την περίπτωση της Ελλάδας.

Στο "κούρεμα" συμμετείχε μόνο ο ιδιωτικός τομέας και πάλι όχι όλος, η χώρα μας πληρώνει από αυτά που... δεν έχει και αναγκάζεται να επωμίζεται όλο και νέα δάνεια εκτοξεύοντας το χρέος σε μεγαλύτερα ύψη από αυτά που είχε όταν ξεκίνησε να δέχεται βοήθεια.

Η προτεραιότητα για τις χώρες που έχουν δανειστεί σήμερα με τα προγράμματα διάσωσης είναι η αποπληρωμή του χρέους και όχι η τόνωση της οικονομίας ενώ το ΔΝΤ θεωρεί πως βιώσιμες πληρωμές είναι αυτές που φτάνουν ως 25% των εσόδων από τις εξαγωγές. Η Ελλάδα πληρώνει δόσεις στο 30% των εσόδων.

Η στρατηγική για την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία είναι να τίθεται ως μόνος υπεύθυνος για το χρέος ο δανειζόμενος ενώ η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας προωθείται μέσω περικοπών μισθών και απολύσεων.

"Αν δεν υπήρχε προηγούμενο για το πώς μπορεί κανείς να λύσει μία κρίση χρέους αποτελεσματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σημερινές πρακτικές της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι αποπροσανατολισμένες. Ωστόσο με το θετικό παράδειγμα της Γερμανίας πριν από 60 χρόνια και το καταστροφικό παράδειγμα της Αργεντινής πριν από 30 χρόνια, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η σημερινή στρατηγική δεν είναι κάτι άλλο από εγκληματική" καταλήγει το άρθρο.
 http://infognomonpolitics.blogspot.gr